Hij staat op tafel en jaagt angst aan. De backpackers in het Sydney Harbour Hostel kunnen hun ogen niet geloven. Bij elke minuscule beweging van zijn rode lijf, vol gepantserde en vervaarlijke lichaamsdelen, begint een van de Engelse dames te gillen. “No, no, it’s alive!”
We kwamen Ronny tegen bij een bezoekje aan de vismarkt. Samen met Danièle, een super coole 28-jarige Italiaan, zat ik op de boot terug vanuit Manly. We hadden gesprekken over vanalles: zijn 100-daagse rondreis door het land met de Greyhound bus, hoe boeddhisten verschillen van Duitsers, en uiteraard ook over eten.
Danièle woont in Milaan, maar komt oorspronkelijk uit Zuid-Italië, waar ze veel koken met al het goede dat de Middellandse Zee biedt. Hij wilde graag naar de vismarkt, om eens te kijken welk onderwaterlekkers Australiërs hier zoal verorberen. Naast lokale oesters, haaien en zeewier, zagen we ook kreeft op het ijs liggen. Helaas ver buiten ons budget. Maar toen zagen we Ronny…
Waar zijn soortgenoten suf in een hoekje van het aquarium vertoefden, danste Ronny energiek heen en weer. En wij ook, toen we zijn prijs zagen: 20 Australische dollar voor een vers gevangen donkerrode rakker. Ik keek Danièle aan. Hij begon al een beetje te watertanden. En ik ook. Voor de zekerheid vroeg ik nog: “Weet jij hoe je kreeft klaarmaakt? Ik heb het namelijk nog nooit gegeten!” Dat ik ook nog nooit pasta met rode saus had klaargemaakt, liet ik maar even buiten beschouwing. Besmuikt trots, zoals alleen Italianen dat kunnen, zei hij grijnzend: “Laat dat maar aan mij over”
Ik kan het niet geloven. Ik ga kreeft klaarmaken met een Italiaan. Maar ik moet nog wel een hele tijd wachten. Want ja, Italianen die eten laat. En zo zit ik samen met Danièle en een fles wijn aan de keukentafel, rustig pratend, terwijl onze hostelgenoten een voor een aan het koken slaan. We hebben Rooie Ronny maar even op tafel gezet. In de koelkast was hij met zijn onverwachte bewegingen namelijk nog angstaanjagender.
Lisa, een Iers meisje dat ik nog ken van gisteravond, toen ze een disco probeerde te maken door heel snel steeds het licht aan en uit te doen, komt langs. Als ze onze wandelende dinerplannen ziet, roept ze ongelovig uit:
“Kreeft? Kom op, jullie zijn backpackers! Ik kan me niet eens groente veroorloven!”
Daar heeft ze op zich wel een punt.
Maar hé, denk ik, terwijl ik van een slok Australische Chianti geniet. Ik ga vanavond kreeft eten. Ik heb nog nooit in mijn 18-jarige leven kreeft gegeten. Laat staan met een Italiaan. La Vita e bella!
