Vier plastic emmers, dat is het enige wat ze hebben. Op hun crocs lopen ze de dijk af, scheppen ze vol zeewater, en lopen weer naar boven, waar hun oude wijnvaten staan te pronken in de avondzon. “Dames, wat zijn jullie in hemelsnaam aan het doen?”
Lachend doet Rinske haar verhaal: “ De slang van de pomp is te kort. Of het getij is nog te laag. Het is maar hoe je het bekijkt. Wij moeten in ieder geval honderd keer ‘twee emmertjes water halen’ om onze zeewierbaden te vullen”. Haar enthousiasme, en dat van haar ‘Seaweed Sister’ Joalien, spreekt boekdelen. Deze dames willen de wereld graag een stukje gezonder en gelukkiger maken, met een eeuwenoud Iers recept.
“Wil je even helpen? Of lekker chillen?“ Dat laatste spreekt mij en mijn zadelpijn meer aan. Dus klim ik naar beneden, waar het zoute water me tijdens het zwemmen pijnlijk herinnert aan een diepe snee in mijn grote teen. Reizen gaat niet altijd over rozen. Boven me zie ik de Sisters hun kacheltjes opstoken. “Het zeewier moet goed warm worden, anders werkt het niet” demonstreren ze aan de vele voorbijgangers, die – net als ik – hun ogen uitkijken.
Dan verschijnt Rinske, die ons
onderdompelt in het gekookte zeewier.
“Dit gaat heel glad en smooth aanvoelen”
Tijdens zonsondergang is het zover: Samen met mijn geliefde (en tijdelijke reisgenote) laat ik me zakken in het weldadig warme water. Eerst komt Joalien, om een zeewier gin–tonic te serveren. “Proost, op je reis naar Nieuw Zeeland!” Dan verschijnt Rinske, die ons onderdompelt in het gekookte zeewier. “Dit gaat heel glad en smooth aanvoelen”
Wat vervolgens gebeurt, is moeilijk te beschrijven. Binnen een paar minuten komen we in een soort trance. Alles om ons heen lijkt te vertragen. Ik weet niet of het de warmte is, of de alcohol, of het zeewier, of een combinatie, maar het lijkt een ‘Sauna 2.0’ effect. Terwijl de hemel langzaam van kleur verschiet, glijdt de spierspanning van ons af, en leunen we steeds meer achterover. Het is lang geleden dat ik zo ontspannen was. Af en toe vliegt er een vallende ster voorbij. Waar ik – in mijn normale staat van zijn – daar heel enthousiast op zou reageren, kan ik nu niets anders dan rustig blijven zitten, en glimlachen in verwondering.
In de kwijtgeraakte tijd verdwijnen we, ergens in de nacht, richting onze slaapplekken. Als ik volgende ochtend de tent openrits, snap ik niet zo goed wat er gebeurd is. Ik voel me licht. Heb zin om te fietsen. En er is nog iets… Maar wat?
Als ik door het pas gemaaide, droge, prikkende gras loop, dan voel ik het: De pijnlijke snee onder mijn teen is weer dicht.
____
De Seaweed Sisters bieden zeewierbaden, zeewierwandelingen en kookworkshops op locatie aan. Zie seaweedsisters.nl en @seaweed_sisters
