“Sorry van de rook” kucht François, de aardige eigenaar. “Pas de problem!” kuchen wij terug. Het is kenmerkend voor het einde van het seizoen: Montacabana gaat bijna dicht, en de meest bijzondere gasten blijven – net als de rook – bij deze barbecue hangen. Hé, kijk eens wie daar aankomt…
Het is Alex. Met zijn gitaar natuurlijk. Overal waar hij heen gaat, klinkt muziek. Soms lijkt het alsof de gitaar hem meeneemt. Naar het strand, naar de kroeg, naar het toiletgebouw. Op de meest onverwachte plekken en momenten komen er prachtige liedjes tevoorschijn. Ook om half 2 ’s nachts. Zelfs dan klinkt “Old man” van Neil Young als een heerlijk slaapliedje.
“Weet je wat er ook om half 2 ’s nachts gebeurde?” vertel ik aan Angel, de zus van Francois – en tevens mede-eigenares. “Gisteren had ik me toch ingeschreven voor de laatste yoga-les? Toen kwam er daarna vrouw naar me toe. Ze wilde heel graag met me uit. Ik heb haar aanbod beleefd afgeslagen. Maar toen ritste ze ‘s nachts gewoon mijn tent open! Wederom moest ik haar -ditmaal iets lichamelijker – afslaan. Ik dacht eerst dat ik het gedroomd had, maar vanochtend vond ik haar bril in de voortent!”
We lachen hard, samen met Nico en Petra, een Frans-Tsjechisch stel, dat elkaar heeft leren kennen op de Canarische eilanden. Hun hond, die ze opvoeden in het Spaans, is vernoemd naar de vin van een surfboard. Samen met Quilla speuren ze op hun fatbike de stranden af, op zoek naar de beste golven. “Ik hou ervan om alleen te surfen, en dat kan hier” zegt Nico voldaan. “En naakt” vult Petra – die afgelopen zomer als surfleraar bij het nudistencentrum werkte – hem aan.
“Waarom blijft iedereen hier langer dat gepland?”
“Er is iets met deze plek” vult Angel me aan.
Als de rook optrekt, en iedereen zijn vlees op het ijzer gooit, schenk ik de glazen van mijn Belgische vrienden vol. “Tis zalig hier hé?” jubelt Siebe. “Ne beetje pintjes drinken en golfkes pakken”. Ja, dat is inderdaad zo. Maar wat Siebe, Nico en Petra zeggen, kan op veel plekken. Waarom ben hier al meer dan 2 weken?
Terwijl de helft van de gasten zijn bord vol schept, speelt de rest met boules op de pétanque. De schemering, de volle rode wijn, het warme gezelschap, de solo van Alex, de surfsessie van vanochtend… Ik ben in weken niet zo relaxed geweest. Misschien wel niet in maanden. Eigenlijk niet in jaren.
“Wat is het geheim?“ waarom blijft iedereen hier zo lang?”
“Er is iets met deze plek” vult Angel me aan.
Ze is ontzettend moe van haar eerste seizoen. Toch organiseert ze samen met François nog dit feestje. Met een voldane glimlach.
En ze heeft gelijk. Dit stuk grond, dat al lang in hun familie is, heeft iets bijzonders. Ze heeft er afgelopen 2 jaar samen met haar broer een camping van gemaakt. Maar Montacabana is veel meer dan dat: Montacabana trekt bijzondere mensen aan. En die inspireren elkaar – elk op hun eigen manier – tot het beleven van onvergetelijke momenten.
Ik ben zo blij dat ik één van hen ben.
Montacabana sluit op 28 september. Volgend seizoen staan François en Angel – en hun geheim – weer klaar om je te verwelkomen: montacabana.com
