Met een grote glimlach peddel ik door de branding: het azuurblauwe water, de perfect gevormde duinen, heerlijke golven, het idyllische strand. Al dit moois op dit verlaten Schotse eiland is helemaal voor mij alleen. Hoewel…?
(luister dit verhaal ook als podcast:)
Ik schrik me kapot als ik zie wat er in de verte gebeurt: Vanuit het niets draaft een kudde wilde koeien het strand op. Rechtstreeks richting mijn tent, die ze ongetwijfeld gaan vertrappen. Kan ik nog wat doen?
In blinde paniek pak ik zo snel mogelijk een golf naar het strand. Als een reus verrijs ik uit het water. Helaas beland ik precies tussen een kalf en haar getsresste moeder.
“MOOOOEEEEEEIHHHHHHH”
Scherpe hoorns achtervolgen me dreigend, totdat ik weer op veilige afstand sta. Via een omweg bereik ik klauterend en hijgend mijn tent, waar de eerste verwilderde runderen al arriveren. Leuk, zo’n natuurvriendelijke reis. Maar gaat de natuur nu ook vriendelijk met mij om?
Naast koeien en kalveren zie ik ook een aantal
gevaarlijk gespierde stieren. De omvang van de groep zwelt aan, samen met hun geloei
Een stuk of 400 hoeven staan trappelend in de rij, om via een smal paadje omhoog te klimmen naar mijn domein. De paar banauwde vierkante meters waarop mijn tent en fiets staan, is hun enige doorgang. Naast koeien en kalveren zie ik ook een aantal gevaarlijk gespierde stieren. De omvang van de groep zwelt aan, samen met hun geloei. Koppen duwen staarten in de richting van de vreemdeling. Waarom wachten ze? Gaan ze zo over tot een massale aanval?
Aarzelend komt de eerste viervoeter naar boven. De angst is duidelijk zichtbaar in haar ogen. Waar ik zonet nog moest rennen voor mij leven, lijken de rollen op dit geitenpaadje omgedraaid. Eén voor één zie ik de hele clan nerveus voorbijkomen. De één zo snel mogelijk, zonder te kijken. De ander beschermend, met een paar andere groepsleden. Alleen één van de laatste beesten lijkt oprecht geinteresseerd in mij. Alsof ik een marskramer ben, met interessante koopwaar. Terwijl ik een foto van haar maak, tovert ze mijn glimlacht terug op mijn gezicht.
Pas na een uur verdwijnt het geloei van de 100 koppige groep achter de duinen, waar weiden vol vers gras op hen wachten. Ik blijf alleen achter, bij mijn intacte eenpersoons villa met uitzicht op zee. Dan realiseer ik me pas, dat ik mijn wetsuit nog aan heb. Hoe koud het is, op deze vroege ochtend. Hoeveel trek ik heb. En vooral, hoe weinig het had gescheeld, of ik had helemaal terug naar het vasteland gemoeten om een nieuw onderkomen te regelen.
Bijna hadden deze runderen mijn vakantie verpest. Zou daar het woord koeioneren vandaan komen?
