We zijn Spanje nog niet uit, of het is al raak: Golven van 6 meter beuken op de krakende veerboot, die als een weerloos sloepje de overkant probeert te halen. Waarom was dit ook alweer een goed idee?
(luister dit verhaal ook als podcast:)
Ik voel mezelf steeds duizeliger en draaieriger worden. Wankelend haal ik het bovendek, waar ik mijn handen op de reling plaats. In een wanhoopspoging mijn maaginhoud binnenboord te houden, richt ik mijn blik op de horizon. En dan zie ik haar, voor het eerst in mijn leven. Het continent gevuld met verrassende chaos: Afrika!
De haven van Tanger is niet minder misselijkmakend. Een kakofonie van schreeuwende hosselaren vermengd met urine- en benzinedampen vervuilt de lucht. Men wil vanalles aan ons slijten: simkaarten, taxiritten, dirhams, brommers, zelfs een ‘nice fak-fak’. Gelukkig hebben we net het Arabische woord voor ‘Nee’ geleerd: ‘La’. Telkens als iemand voor ons sprint, een ruk geeft aan onze rugtassen, of zich op een andere manier opdringerig gedraagt, is het luid en duidelijk: LA! Op die manier halen we het station.
Men wil vanalles aan ons slijten:
simkaarten, taxiritten, dirhams, brommers,
zelfs een ‘nice fak-fak’.
Als de oude trein zich langzaam in beweging zet, kunnen we onze ogen wederom niet geloven. Op nog geen 50 kilometer van het rijke Europa zien we gezinnen wonend in hutten gemaakt van boomtakken en stoffige doeken. Tussen rondscharrelde geiten en kippen doen ze allemaal hetzelfde: zwaaien naar passagiers die ze achter de vieze ruiten zien zitten.
We voelen ons te gespannen om terug te zwaaien. Vooral omdat de man tegenover ons, al een tijdje onheilspellend naar ons kijkt. Ik zie de nervositeit groeien in de ogen van Laurens, waarschijnlijk aangewakkerd door de mijne. Waar zijn we in Allah’s naam beland?
De man bukt zich voorover en rommelt in zijn tas. Wat zou hij willen? Ons zelfgemaakte armbanden, lederwaar of hasjiesj aansmeren? Of een geweer? Hij haalt een paar witte blokjes tevoorschijn, verpakt in doorzichtig plastic. Het lijkt wel cocaïne. Nog steeds enigszins sinister spreekt hij ons in gebrekkig Frans aan:
“Willen jullie dit proberen?”
Ik voel Laurens naast me wat rechter op gaan zitten. Daarbij drukt hij zijn lange lijf dieper tegen de leuning van zijn stoel. In De stilte die ontstaat, heb ik de tijd om het goedje eens goed te bestuderen.
“Het is noga”
verduidelijkt onze medepassagier enigszins verontwaardigd. Voor de tweede keer in korte tijd, hoor ik het oude leer van onze stoelen kraken. Ditmaal verraadt het ontspanning.
Na een valse start beginnen we aan onze eerste kennismaking met Marokko. En één ding is duidelijk: die verrassende chaos die we zoeken, is hier in overvloed.
